نبض شب

هیچ چیز پیدا نبود

جز صدای قدم های باران روی شیروانی

جز قرارهای مخفی سایه و فانوس

جز رسوایی تصویر تو بر تخت نیمه های شب

هیچ چیز نبود

مگر لب های اشک و بوسه ی چشم های منجمد

یا چکیدن انگشت های وحشت از میان مچاله ی دیوار

و تکه های شکسته شده ی حرف های بی پروا

روی تار و پود عمیق فرش آه 

هیچ چیز نبود اما همه بودیم

همه اندازه نبودن های تو

نبض تنهایی مان فریاد می زد!