داشتیم رکاب می زدیم. گفتم سرعتت را کم کن ولی ترمز نگیر، انرژی زیادی می خواهد بعد از ترمز گرفتن!
گفت باشد
گفتم علت موفقیت مایکل شوماخر را پرسیدند. گفت لحظاتی که بقیه رانندگان ترمز می گیرند، من گاز می دهم.
گفت خب؟
گفتم البته تو گوش نگیر، بنده ی خدا، داشت اسکی بازی می کرد. باید ترمز می گرفت ... نگرفت. الآن مدتهاست در کما بسر می برد. در زندگی گاهی لازم است ترمز هم بگیری!
استقلال صدر جدول بود و مظلومی حرف از کسب سهمیه می زد!
...
...
پرسپولیس دوازدهم جدول بود و برانکو حرف از قهرمانی می زد!
بیش از ده پست نوشتم و پاک کردم! عجیب دستم به قلم نمی رود. دم دمی مزاج شده ام شدید!!!
گفت : چند درصد از رفتنت ناراضی بودی؟
گفتم : نمیدونم خب، شاید 50 درصد!
گفت : برو خدا رو شکر کن. ابراهیم بیست سال سابقه داشت. ناموس بهره برداری بود. 100 درصد ناراضی بود. اما بردنش. کاتب دفتر مدیر عامل شد!
گفتم: تو این شرکت قانون نانوشته ای وجود داره. اونی که کار می کنه، بیشتر کار می کشن، اونی که کار نمی کنه، بیشتر ول می کنن!
گفت : ...
(بی خیال، حالا یه چیزی گفت)
خودشان را آماده کرده بودند. هردو می دانستند تعطیلات و مسافرت ها و دید و باردیدهای نوروز آنها را از هم دور می کند. برای همین خداحافظی آخر سال با سختی همراه بود. در آن لحظات احساسی، ترانه ای برایش فرستاد و گفت: این هم تقدیم به تو.
او هم گرفت ولی نمی دانست کجا پنهانش کرده تا در ایام کسل بار نوروز پیدایش کرد.
وقتی هیچ کس نبود و دل تنگی مثل باران از در و دیوار شهر می بارید، آهنگ را پخش کرد:
تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگیست زمانی که نباشی
